Qədim Romada olan patrisilərdən biri öz yeni yarış arabalarını göstərmək üçün şəhərin hörmətli adamlarını evinə dəvət etdi.
Yarış arabalarına baxdıqdan sonra nahara hazırlaşan qonaqlara əllərini və üzlərini yumaq üçün ətirlər təklif edildi.
Qulların gətirdiyi ətirlər qonaq gəlmiş patrisilərdən birini heyrətə gətirdi. O, soruşdu: “Belə ətirləri siz haradan tapırsınız? Heç mənim malikanələrimdə bu cür gözəl ətir hazırlaya bilmirlər”.
Ev yiyəsi onun üçün məxsusi ətir hazırlayan qocaman bir qulu çağırmağı əmr etdi.
Ətir xoşlayan patrisi bu qulun ona satılmasına görə qızıla tutulmuş yarış arabası təklif etdi. Ev sahibi razılaşdı.
Beləliklə, qocaman qul yeni sahibinin evinə köçərək, indi də onun üçün ətir hazırlamağa başladı.
Günlərin birində patrisi qulun ətir hazırladığı yerə gələrək, bu cür gözəl ətirləri necə əldə etdiyini, bu ətirə nələri qatdığını ondan soruşdu.
Qoca qul dedi: “Mən bu ətirləri hazırlayanda hamişə öz vətənimi, onun gül-çiçəkli, ədviyyatlı otları olan çəmənlərini xatırlayıram.
Mən hələ balaca uşaq olanda bu ətirləri necə hazırlamağı öyrənmişdim. Və bu xatirələr mənə qul vəziyyətində olsam da, yaşamağa və gözəl ətirlər yaratmağa kömək edir.
Mən həmişə dua edirəm ki, Allah mənə bir daha öz vətənimi görməyi nəsib eləsin”.
Qocaman qulun bu sözləri patrisiyə yaman yer elədi. O, bütün gecəni düşüncələr içində keçirərək, səhər həmin qoca qula azadlıq verdiyini elan etdi.
Keçmiş qul öz uzaq vətəninə qayıtdı. Amma ona azadlıq vermiş həmin patrisiyə təşəkkür əlaməti olaraq, hər il öz vətəninin gözəl ətirlərindən ona göndərirdi.
